Frank Ter Beek – “Het Kleine Melkmeisje”

Gezien met Maria: “Het Kleine Melkmeisje” , video-sculptuur van
kunstenaar Frank Ter Beek in expositie “99+1 – Kunst van Eigen
Bodem” in Museum Het Valkhof, Nijmegen, vrijdag 29 juni 2018.

“I would prefer
to be forgotten,
then rediscovered
in a different age”
Bill Viola

Ik voel mij steeds meer aangesproken door het concept:
“Vermeer, maar dan anders”: hedendaagse kunstenaars, die
zich in hun werk laten inspireren door schilderijen van Vermeer,
en daar vervolgens met eigentijdse middelen in een eigen stijl
een eigen draai aan geven.

Een voorbeeld hiervan is het charmante werk “Het Kleine Melkmeisje”
van kunstenaar Frank Ter Beek, dat ik zag in de tentoonstelling
“99+1 – Kunst van Eigen Bodem” in Museum Het Valkhof in Nijmegen.
Het is een video-installatie, die bestaat uit een zwart gelakt
tafeltje met daarop een klein zwart beamertje en een grijze strip
lood, met daarop geprojecteerd een zich steeds herhalende video-
animatie van een kan die melk uitgiet in een schaal.

Zoals in Het Melkmeisje van Vermeer alle aandacht samenkomt
in de kan, de schaal en het straaltje melk. Ter Beek beperkt zich
alleen nog maar tot de kan, de melk en de schaal. Als zelfstandig
opererende personages in een mini-filmtheatertje. Het lichte licht
op het zware lood. Een heel poëtisch werkje, dat ruimte biedt aan
rijke associaties, net als woorden in een mooi gedicht.


Een mooie artistieke vondst is dat het schaaltje pas verschijnt
als de kan op het punt staat de melk uit te gieten. Zoals de
liefde ook de geliefde nodig heeft om te kunnen stromen. Als de
liefde stroomt, verschijnt de geliefde als vanzelf. De magie in
het Melkmeisje van Vermeer is dat het straaltje melk eeuwig
lijkt te blijven stromen, als een perpetuum mobile.

In de begeleidende catalogus zijn de teksten bij alle kunstwerken
geschreven door Nico Huijbregts. In zijn mooie tekst bij Het
Kleine Melkmeisje van Frank Ter Beek dringt zich meteen de sfeer
van Vermeer op. “Sensibele aandacht…. vredigheid die uitnodigt
tot toegewijd kijken.….een perpetuum mobile dat tijd tot een loos
begrip maakt”. En “In dit werk is het zacht suizende beamertje als
een ouderwetse toverlantaarn, een onmisbaar en essentieel beeld-
element”.

In de tentoonstelling is een wand met 99 foto-portretten van de
deelnemende kunstenaars, gemaakt door fotografe Inge Hondebrink.
Alles in zwart-wit en altijd met bestaand licht gemaakt. Een ode
aan het heldere daglicht/raamlicht zoals je dat bij Vermeer ziet.

Haar foto van fotograaf Theo Jennissen spreekt mij erg aan.
Spannende vlakverdeling, mooi licht en sprekende ogen.

Op YouTube is een videoregistratie van de video-sculptuur Het
Kleine Melkmeisje van Frank Ter beek te zien: