Maandelijks archief: juni 2016

Richard Tuschman – “Hopper Meditations”

Gezien in fotografie-magazine SHUTR, juni 2016:
Fotoserie “Hopper Meditations” van Richard Tuschman.

“Ik droomde dat ik langzaam leefde….”
Vasalis (uit gedicht “Tijd”)

De persoonlijke fotografische respons op de intieme interieurstukken
van de Amerikaanse schilder Edward Hopper in de fotoserie “Hopper
Meditations” van Richard Tuschman is een benadering die mij erg
aanspreekt.

De beelden zijn in wezen fotomontages, samengesteld uit beeldelementen
van een model-fotoshoot en opnamen van een schaalmodel-interieur.
Ook creëert hij een mooie sfeer en diepte met scherpte-onscherpte effecten.
Bij Tuschman is de locatie altijd een slaapkamer. In zijn werk, laat hij de
schoonheid van eenzaamheid zien, een interessante spanning tussen
dromerige berusting en stil verlangen.

Net als Vermeer en Hopper heeft hij niet meer nodig dan één of twee
figuren in een eenvoudige, intieme binnenkamer om een raadselachtige
en interessante psychologische spanning te creëren, een verstild moment
in een ambigue verhaallijn met een open begin en einde.

“Ik voel mee met de figuren in mijn foto’s
en kan net als zij de hele dag
uit het raam staren”
Richard Tuschman

Richard Tuschman aan het woord over zijn eigen werk:

“Hopper Meditations” is a personal photographic response to the work of the
American painter, Edward Hopper. I have always loved the way Hopper’s
paintings, with an economy of means, are able to address the mysteries and
complexities of the human condition. Placing one or two figures in humble,
intimate settings, he created quiet scenes that are psychologically compelling
with open-ended narratives. The characters’ emotional states can seem to waver
paradoxically between reverie and alienation, or perhaps between longing and
resignation. Dramatic lighting heightens the emotional overtones, but any final
interpretation is left to the viewer. These are all qualities I hope to imbue
in my images as well.

 

In other ways, my pictures diverge from Hopper’s paintings. The general mood in
my work is more somber, and the lighting is less harsh than in Hopper’s. I am
trying to achieve an effect perhaps closer to the chiaroscuro lighting of
Rembrandt, another painter I greatly admire.

 


I would like the lighting to act as almost another character, not only illuminating
the form of the figures, but also echoing and evoking the their inner lives.
I suppose I would like to marry the theatricality of Rembrandt with the humility of
Hopper. In this way, I like to think of my images as dramas for a small stage, with
the figures as actors in a one or two character play. The characters, by appearance,
are rooted specifically in the past, somewhere in Hopper’s mid-twentieth century.
For me, this augments the dreamlike, staged effect of the scenes. The themes they
evoke, though—solitude, alienation, longing—are timeless and universal.
—Richard Tuschman

Bron: https://www.lensculture.com/articles/richard-tuschman-hopper-meditations

 

 

Link naar de website van Richard Tuschman:
Website Richard Tuschman

Bekijk ook deze video op YouTube:

Vermeer en de “Zone” van Tarkowski

Film “Stalker” van Andrei Tarkowski en de spiritualiteit van Vermeer.

“The Zone……
It’s so quiet out here,
it’s the quietest place
in the world”
Andrei Tarkowski

Wat mij betreft kunnen de interieur-schilderijen van Vermeer zeker
ook vanuit een spiritueel perspectief bekeken en ervaren worden.

“De Kamer en het Licht” als verbeelding van een spirituele dimensie.
Zo zijn M. Pops: “Light-filled Room and Dark Chamber” en Johanna
Hartmann : “Interieurs als Seelenraüme” boektitels die mij aanspreken.

 

Vermeer’s schilderij “Vrouw met Weegschaal” is hiervan een sprekend
voorbeeld: schijnbaar wordt de ziel hier gewogen tegen aardse schat-
ten. De weegschaal is echter leeg. De weegschaal staat voor het zoe-
ken naar een innerlijk, geestelijk evenwicht. Het punt waarop de jonge
vrouw de weegschaal vasthoudt is precies in het midden van het beeld-
vlak, waar Vermeer door een onderliggende abstracte geometrie de
compositie in volmaakt evenwicht laat komen. De spirituele beeldtaal
van Vermeer uit zich in de vorm en een delicate abstrahering.

De Vermeers zijn als een “Spiegel voor de Ziel”. Een vorm van
“Verlichting” zelfs. Het licht van Vermeer is enerzijds met Hollandse
precisie en nuchterheid waargenomen daglicht, maar met dat licht creëert
hij ook een subtiele sfeer in een schilderij, die spirituele dimensies
en waarden voelbaar maakt: toewijding, overgave, onderzoek, concentratie,
verstilling, innerlijke harmonie, zuiver waarnemen.

Misschien kan het oeuvre van Vermeer in zijn geheel wel als een
“Huis der Ziel” worden opgevat, waarvan elk interieur staat voor de
verbeelding van een innerlijke zielstoestand. Steeds één hoek van een
kamer, waarin een hele zielswereld zich ontvouwt.

 

Ook het thema van de film “Stalker” van Tarkowski spreekt mij aan.
Over een Verboden Zone, waarin zich een mysterieuze kamer bevindt,
waarin de vurigste, niet bewuste wens in vervulling gaat.

Of het concept van het mystieke werk van Teresa van Avila “Kasteel der
Ziel”, waarin de ziel wordt opgevat als een kasteel met zeven “zones”
in de vorm van ringen rondom de binnenste Kamer, waarin God woont…..

Een soortgelijk concept zie ik in het oeuvre van Vermeer, als een
spiritueel “Gesamtkunstwerk”. Vermeer is meer dan louter mooie plaatjes
van materiële rijkdom; daarom gaat Vermeer nooit vervelen. De insteek
van Vermeer is niet die van religie, maar van een levende, spirituele
ervaring.

 

Ik hou erg van de langzame, meditatieve, verstilde beelden van Tarkowski,
als “bewegende foto’s” bijna, als de “Vermeeriaanse” slotscene in zijn
meesterwerk “Stalker”, te zien op YouTube.

Via deze link kun je het video-fragment op YouTube bekijken (vanaf 2:50):

Slot-scene film “Stalker” van Andrei Tarkowski

Slot-monoloog “Stalker”:

“I love your eyes, my darling friend
Their play, so passionate and brightening
When a sudden stare up you send
And like a heaven blown lightning
It’d take in all from end to end
But there’s more that I admire
Your eyes when they’re downcast
In bursts of love-inspired fire……..”

Een vleugje Vermeer in Engels Kostuumdrama

“For there is nothing lost
that may be found….
if sought”
Edmund Spenser

Ik ben erg gecharmeerd van actrice Kate Winslet; in een kostuumfilm
als “Sense & Sensibility” heeft ze naast een natuurlijke schoonheid
ook een hartverwarmende spontaniteit en naturel.

Ook als rondreizende hippie-moeder, in de roadmovie “Hideous Kinky”,
is ze in het kleurrijke Marokko van de jaren 60 een vrouw naar mijn
hart. De sfeer in de film doet mij erg denken aan de tijd waarin ik
als student liftend door Europa zwierf. De soundtrack met oa. “White
Rabbit” en “Somebody to Love” van Jefferson Airplane brengt het gevoel
van vrijheid en “On the Road” te zijn weer helemaal terug.



In het begin van haar carriere werd ze door critici wel eens smalend
“Corset Kate” genoemd, maar aan dat stijve imago heeft ze zich al lang
ontworsteld. Haar kracht is juist dat ze sterk is in de vorm (de schoon-
heid van het Engelse kostuumdrama) en tegelijk levendig, fris en spran-
kelend in haar spel.


In “Sense & Sensibility” doen de scenes in mooi natuurlijk raamlicht,
waarin een vrouw clavecimbel speelt en liefdesbrieven schrijft/leest mij
vanzelfsprekend ook weer denken aan de vrouwen van Vermeer……
Liefhebbers van Vermeer zijn eigenlijk ook vanzelf liefhebbers van Engels
en Frans kostuumdrama.
Het kloppende hart van elk Vermeer-tableau is een mooie vrouw in fraaie
kledij waaromheen de hele compositie is opgebouwd. In elke Vermeer
speelt de vrouw en het kostuum een centrale rol. In de wereld van
Vermeer draait alles om haar.

Bekijk een scene met Kate Winslet uit Sense & Sensibility op YouTube:

Bekijk de trailer van Hideous Kinky met Kate Winslet op YouTube: